windkracht 5

Aruba. Na een week zijn we eindelijk wat gewend aan de drukte op het eiland. Het is nog geen filerijden op de A4, maar toch sta je hier in de spits steeds te wachten voor de verkeerslichten of voor een rotonde. Dus maar veel reizen buiten de spits.

Ook blijkt Aruba een zeer vochtig eiland. Iets waar men hier op dit moment erg blij mee is: de afgelopen maanden is geen drup gevallen en wij hebben de afgelopen week al drie forse regenbuien meegemaakt. Niet erg eigenlijk, net als op Bonaire is het gewoon lauw water dat uit de lucht valt. Het verkoelt redelijk, alhoewel het vlak voor en na een bui wel erg drukkend kan aanvoelen. Ons transportmiddel ter plaatse heeft daarnaast ooit wel eens een ac gehad, maar deze heeft in de loop der tijd zijn verkoelende werking verloren zodat het nu alleen  nog de warme lucht van buiten ongefilterd doorgeeft in de cabine. Dan krijg je dus warme lucht in je giegeltje... rijden met de ramen open is geniet dus de voorkeur, vinden we ook erg lekker, maar ja... met zo'n regenbui... wordt je toch erg vochtig. Daarbij kijkt elke medeweggebruiker je meewarig aan. Die swah heeft geen ac... Poor makamba... Gelukkig heb je dan nog de weggebruikers met een Jeep of, nog beter, de toeristen achterop de landrovers die open en bloot in de bak zitten met alleen een zonnedakje... Dat is dan pas echt lachen!

Ondertussen alweer wat meer van het eiland gezien. Het blijft frappant hoeveel gezichten Aruba heeft. De stad, de hotels, de drukke woonwijken en dan het steeds verder uitdunnende achterland. Daar kom je ineens weer kunukhuizen tegen, zandpaden omzoomt met cactussen, watapana en waaibomen. En daartussen natuurlijk iets wat Aruba uniek maakt: the rotsformatie van Ayo. Her en der zie je al grote rotsblokken liggen, alsof ze zijn uitgestrooid uit een zak knikkers, en bij Ayo ligt dan een hele grote bult rotsen. Blijft een apart gezicht, leuke excursie! Die hebben we dan maar  gecombineerd met "formerly known as" natural bridge. De grote brug ligt ingestort over de entree van de vroeger fraaie baai, de golven van de oostkust stromen er niet langer onderdoor maar breken op de restanten uiteen. 

Honderden kleuren blauw die uitbarsten in miljoenen witte druppels. Daarnaast de kleine brug, het water perst zich eronder door, klotst rond in de kleine baai... een plek waar je maar beter niet te water gaat!

Ook genoten van de zonsondergang. Met de catamaran de zee op met een windkrachtje 5, langs de kust op en neer onder het genot van een een hapje en een drankje. Dansend over de golven, soms er meer door dan erover. Voordeel van een catamaran: ze blijft heerlijk recht op de golven liggen.

Tussendoor moet er natuurlijk nog worden geshopt. Toch blij dat er dan altijd wel weer een bar in de buurt is...