The day after the night before...

alweer twee volle dagen op Aruba. Dag 3 is in elk geval erg rustig begonnen, met veel asperine, water en een zonnebril met een pet diep over de ogen. Zelfs typen was een opgave...

Drie dagen geleden kwamen we dus aan. Alles goed gegaan de eerste avond, zoals in mijn vorig verslag al uitvoerig was omschreven. Donderdag de eerste dag om het eiland te gaan verkennen. Maar man oh man, wat hebben ze veel wegen hier! En geen enkele weg lijkt logischerwijs ergens heen te voeren. De asfaltweg kan veranderen in een zandweg en toch nog de betere route zijn dan de pas geasfalteerde baan. Rotondes zijn dé uitvinding voor Aruba. Overal, maar dan ook overal kom je ze tegen. Ouderwetse, turbo en dubbelturborotondes. Ze draaien hun hand er niet voor om op dit eiland. Tel daarbij nog de nodige eenrichtingsverkeerswegen en ons avontuur zat de eerste dag al meer in de route dan het verkennen zelf.

Eerst dus maar richting downtown Oranjestad vanaf onze verblijfsplaats. Vandaar uit is het langs de kust naar Noord een zeer gevarieerd beeld. Eerst een shoppingdistrict, daarna langs de oude haven om terecht te komen bij de hotel area. Beginnend met een ruine kan dat alleen maar beter worden: De lowrise, het Alhambra, langs de beach naar de highrise van het Riu, het Hilton (zwaai zwaai naar Jaap) en dan kom je in rural Aruba, ene kant strand en zee, andere kant mooie huizen die hierover uitkijken. Helemaal op Noord dan nog weer een vuurtoren om duidelijk het eind te markeren.

We hebben naast ons appartement een heerlijk zwembad en omdat Esther toch haar rustmomenten nodig heeft hebben we de middag dus maar plonzend en rustend doorgebracht. Erg aangenaam zo'n badje...

Gisteren bleek dus op een of andere onverklaarbare manier alweer vrijdag te zijn. Damn.. wat vliegt de tijd! De dag begon bewolkt en met een grote stortbui. 's Nachts had het ook al geregend waarbij de Airco was uitgevallen. Met mijn technische non existing kennis kreeg ik die natuurlijk niet aan de praat, dus de laatste uurtjes doorgebracht als zwetende ottertjes. Onze tour bracht ons deze keer een stukje naar de Zuid: weer de hele kustlijn verkend om uiteindelijk uit te komen op baby beach en Bachelors beach. Die naam begrijp ik wel... als je daar naar toe wilt moet je wel een bachelor zijn, want met kinderen loop je dat stuk echt niet! Kronkelend over allerhande binnendoorweggetjes de terugweg weer gevonden.

Daar begon dus het probleem van vanmorgenvroeg... Zijnde een dag als vrijdag leek ons het happy hour een geslaagde middagafsluiting. We hadden al bij de lunch een stiekeme cocktial genomen voor het relaxte vakantiegevoel en dat konden we dus lekker doorzetten bij het happy hour. Dat happy hour werd vervolgens doorgezet in een diner on the beach. Om vandaar naar huis te gaan en ons te bedenken dat we eigenlijk maar weer eens uit moesten. Dat wil zeggen: De heren... en dat idee werd dus enthousiast ten uitvoere gebracht. Een achttal cafe's later met een paar biertjes, gin-tonic's en whiskey's, acht verschillende soorten muziek, varierend van knallende house tot swingende salsa en natuurlijk live pianomuziek verder werd onze laatste daad van die dag het afdekken van al het vocht met een "colombian hamburgeresa". Verder zullen we niet schriftelijk op deze avond ingaan...

Maar goed.. daar zit je dan de volgende ochtend 

Fly Away... Bonaire to Aruba: daar gaan we weer

Van een ééndaags blog ben ik deze week ineens verzeilt geraakt in een tweedaags blog. Vraag me dan ook af of ik dan ook ineens het dubbel aantal letters moet gaan gebruiken om deze dagen te beschrijven, of me moet houden aan het statement dat een goed blog nooit te lang mag zijn. Ik heb altijd begrepen dat 500 woorden wel ongeveer het maximum is dat men aan slap ge OH van een gozerT zoals mij kan opnemen in een keer. Gelukkig heb ik nog de plaatjes die jullie wat kunnen afleiden van mijn epistel.

Anyway, inmiddels moet ik eigenlijk mijn blognaam gaan aanpassen. We zijn gisteren verkast van Bonaire naar Aruba. Dinsdag was onze laatste volle dag op Bonaire, die we feitelijk hebben doorgebracht zoals het hoort: Half in de zon, half in de schaduw, voetjes in het zachte zand en een brightje in de hand. Natuurlijk pas na een snorkeltochtje, maar helaas hebben de schildpadden zich weer niet laten zien. Genoeg vis, mooi koraal en één keer een dolfijn... Maar het blijft heerlijk genieten.

Op woensdag stond onze reisdag gepland. In de ochtend natuurlijk de echtelijke problemen over het inpakken van de koffer. Op een of andere manier lukt het vrouwen niet om een koffer correct ingepakt te krijgen. Helaas is mijn vechtgenoot dezelfde mening toegedaan over mannen... Dus gezamenlijk gezellig inpakken is voor ons een utopie. De een pakt in, de andere herpakt, wat de ander weer over pakt. net zolang tot beide koffers een georganiseerde puinhoop zijn waar niks in is terug te vinden en die nog ternauwernood dichtgaan. Maar het past in de koffer, de handbagage en de airline accepteert het als luggage: Wat wil je nog meer!
De vlucht was geboekt met InselAir. Na alle horrorverhalen hadden we ons ingesteld op ruim een halve tot een hele dag verblijven op de diverse airports en wachten op vertraagde, verlate en niet vertrekkende vluchten. Daar stonden we dus, na een heerlijke laatste lunch met twee geweldige vrienden, op de airport. Nog nagenietend van alle liefde die we op Bonaire hebben ontvangen dus op weg naar de balie, waar tot onze verbazing de vlucht nog als "on time" te boek stond.

Duh! dat zal wel... ingecheckt voor de vlucht van 1500 en inderdaad.. die vertrok... te vroeg... huh?  wat? oké... Netjes op tijd op Curaçao waar ze nog druk oefenen met het principe transit passagier. Schijnbaar zijn die ongewenst... sneaky in een hoekje van de hal een klein bordje, wijzend naar een trapje in de hoek waarvoor een lint was gespannen... maar die wel toegang gaf tot de transithal op de eerste verdieping. Zal wel te weinig geld opleveren, die transit passagier?
We hadden de vlucht van 1700 geboekt en al te horen gekregen dat we waren overgeboekt naar die van 1600. Dat zal wel, eerder weg. Maar ook vanaf Curaçao vertrokken we op tijd naar Aruba. Wie durft er nu nog te klagen over Insel.. 't is geen ALM!  Geweldige maatschappij! Gewoon weer dat typisch Hollandse dat niets op deze wereld goed is behalve het gras bij de buren...

Nu dus al een avond op Aruba. Oude vrienden weer opnieuw in de armen gesloten. Een eerste glas wijn aan het zwembad, en weer op tijd wakker om vandaag maar eens een eerste ronde maken. Lang geleden dat we hier waren en zeer benieuwd wat er allemaal is veranderd. Het is drukker, er liggen turbo rotondes, het is groener dan op Bonaire, maar het waait ook harder... We gaan het eens leren kennen!

Runnin' around in Speedo

JA! een dag overgeslagen... ik weet het! Schijnbaar ben ik een al een gewoonte geworden in een aantal huishoudens, een rustpunt in de dag, een momentje van overpeinzing of net degene die op het juiste moment een lach op je gezicht weet te toveren. Geen idee, maar excuus, mijn nederig excuus, voor het afwezig zijn van mijn korte stukje schrijven gisteren. 

Inmiddels zitten we dus alweer op de dinsdag. Nadat  we  ons tripje Rincon hadden gedaan, was er nog één ronde die op het programma stond: een rondje om de zuid. De andere kant van het eiland, waar  je ver kunt kijken over  de blauwe zee, en over de zoutpannen. Waar je overal de zoutbergen ziet liggen, witte  koppen die overal bovenuit steken. Die van afstand lijken op poedersneeuw, maar bij aanraking keihard zout zijn, met scherpe randen en punten. Een stukje natuur dat veel bedrijvigheid oplevert op Bonaire.

Natuurlijk hebben we op deze route ook weer een snorkelstop gemaakt en genoten van al het moois onderwater. Even langs "formerly known as" pink beach, waar de term pink tegenwoordig alleen nog verwijst naar de overvliegende flamingo's en de term beach hooguit verwijst naar het zand onder de waterlijn. Door langs de Casa van Joep en Ed en door langs de kitesurfers, die de blauwe lucht inkleuren met hun kites in alle kleuren en maten. Als een felgekleurde vlucht vogels klieven ze door de lucht, soms bijna synchroon, vaak alsof ze kriskras door elkaar vliegen. Een mooi gezicht om zoveel techniek op zo'n natuurlijke manier te zien bewegen.

Aan de Oostkust een stop gemaakt om ook ons merkteken eindelijk eens te plaatsen. Bonaire is al jaren ons eiland. We voelden ons hier jarenlang thuis, opgenomen en deel van het eiland. Al jaren volgen we het nieuws, verlangen we er regelmatig naar terug. Nu, op dit moment met de geschiedenis van dit jaar, hebben we een persoonlijke markering achtergelaten. En dat kan maar één ding betekenen: We will be back :-)

De zondag afgesloten met een geweldig uitzicht op de berg, met goede vrienden en een goed glas wijn. Heerlijk om mensen te horen en zien praten en lachen. De spontane glimlach die op een gezicht ontstaat na een uitspraak, de schaterlach die uitbreekt na een goed geplaatste opmerking. Daarnaast en daartussendoor gesprekken met iets meer lading, meningen, de openheid die je onder vrienden kunt hebben over gevoelige onderwerpen waar je over kunt discussiëren maar waar je elkaar in de waarde laat. Een mening is een mening, die je nuanceert, bespreekt en waarvan je elkaars inzichten respecteert en waarvan je mogelijk stukken overneemt. De mengeling van mensen, de ondergaande zon en de passaatwind... een heerlijke avond!

Maandag is natuurlijk ook altijd maandag... de dag is net iets

anders. Begin van de week, nieuwe 7 daagse  start. Voor ons het moment om Klein Bonaire eens te gaan verkennen. Wel in de ochtend, want ervaringen uit het verleden leert dat een middagje Klein wel eens erg rood kan aflopen.. Weliswaar is ons huidje na een week al redelijk tropical proof, maar de uitdaging van een hagelwit strand, een strakblauwe lucht met 32 graden en een grote koperen ploert gecombineerd met een nagenoeg schaduwloze plek leek ons toch iets te veel uitdaging voor ons. We komen tenslotte niet uit Engeland, waar stoplichtrood een cultuur ding is.  Ook hier zijn we dus weer willens en wetens het water ingedoken. Omdat ik van mening was dat ik toch een beetje mee moest doen met de alomheersende strandmode, had ik me voor de dag eens in een surfshort gehesen in plaats van mijn oude vertrouwde speedo. Intussen was ik er al wel achter dat het dragen van de speedo op veel locaties een unicum is... maar als gewoontedier kan en kon ik er nog steeds geen afscheid van nemen. Ik ben hierdoor in al mijn onschuld al beschuldigd van naaktloperij maar toch.. old habits last long.

Ook ben ik er daardoor nu achter wat het grote nadeel is van voornoemde surfshort. Inderdaad, er zit een handig broekzakje in zodat je je telefoon mee kan nemen in het water.
Ik heb een samsung, die is nu eenmaal waterdicht, dus voor mij is het echt handig... werk je met een Iphone, dan zou ik dit mogelijk eerder een onhandigheidje noemen. Maar dit terzijde.
Nee, het grootste nadeel vind ik wel dat ik dus nu als een soort wielrenner door het leven moet gaan. De melkflessen bij een speedo zijn non existing. Je hebt witte billen en een wit kruis, maar that is it. Maar bij een surfshort... Ik kijk nu omlaag en zie halfvol! vanaf de rand van mijn speedo *dit is echt wit* naar valk boven mijn knie: een nieuw wit landschap! Daar direct onder een rode band, alsof er een grensgebied is aangegeven en pas dan, iets boven de knie, het oude vertrouwde bruin. Ik ben een tricolere... maar dan in alle tinten witbruin...

Rincon

Na een paar rustige dagen hebben we gisteren besloten toch maar het programma weer wat te intensiveren. We moeten tenslotte wel een beetje effectief door de vakantie heen, want anders is het ook alleen maar luieren! En dat kan toch niet de bedoeling zijn? Dus Een soort van een planning gemaakt en begonnen... met uitslapen. Is toch ook ongeloveloos belangrijk? Niet om 06030 uit het bedje, maar pas tegen 0800 rustig uitrekken, Slaperig om je heen kijken en even krabben aan je ... hoofd. 5 minuten later zat ook Esther al overeind in bed. Na een rustig ontbijt, twee sneetjes bruin, eitje erbij, kopje koffie, was het ochtendprogram al in full swing. Omdat we om 1200 aan boord van de Freewinds werden verwacht, zou de ochtend worden doorgebracht met... shoppen... joepi...

Richting de Kaya Grandi dus! Van souvenir winkeltje naar souvenir winkeltje, kledingshopje, juwelenzaakje... anyway... je kent ze wel.. van die zaakjes waar je tussen de standaard mumbo jumbo probeert te zoeken naar iets origineels wat je eigenlijk bijna zeker weet dat je dat niet gaat vinden. Alles bedrukt met het woord "Bonaire" waar we volgende week dezelfde spullen gaan vinden op Aruba, bedrukt met... juist. Waarschijnlijk vind je het ook al terug in Spanje, Miami of whatever toeristenplekje je komt. Maar goed: we hebben wat leuks gevonden!

Vanaf de Kaya Grandi naar een lunchplek op hoog niveau: Als gasten waren we uitgenodigd voor een lunch aan boord van de Freewinds. Na een ontvangst aan boord door de captain werden we begeleid naar de diningroom waar we konden genieten van het uitzicht en een uitstekend drie gangen diner. Tevens nog een uitnodiging voor het concert van die avond, waar de Curaçaose Pavarotti met de band van de Freewinds acte de presence zouden gaan geven.
Vandaar even een korte rustpauze voor Esther ingelast. Ook wel verstandig, want de laatste dagen is het weer ouderwets warm en dan is een siësta wel heel erg aangenaam. Even afkoelen in de airco en dan weer fit voor het vervolg van de dag. Dat werd dus, na een week plannen, eindelijk Rincon. Wel via de westkust natuurlijk, om onderweg nog te kunnen genieten van een snorkeltochtje. Want de beste manier om af te koelen blijft toch wel een duik in het koele blauwe water...

Worden jullie daar in Nederland al wat jaloers.. ?
Via de Bopec eindelijk ook eens flamingo's gezien in het Gotomeer. Ben  nu bekend met diepwater, ondiepwater en droogwater flamingo's...
De diepwaterversie staat dus echt tot de borst in het water, de onderste kromming van de nek loopt onder water door, je krijgt dus een soort |Nessie effect. Als ze eten is ook de hele kop en hals verdwenen: staat er alleen nog een roze bolletje boven water. De ondiepwatereditie is zoals we die kennen, gewoon een roze bol op pootjes waaraan een lange nek zich naar beneden beweegt. De droogwateruitvoering is een type dat teveel naar AfroJack en Tiesto heeft geluisterd: Langs de waterkant lopend, swingend met de nek van links naar rechts vlak boven de modder en het water, als of de speed nog niet compleet is uitgewerkt.
In Rincon aangekomen is er, zoals verwacht, eigenlijk niks te doen. Alles in rust, stilte.. alleen een ezel op straat. wel schenen er wegwerkzaamheden te zijn. Verbazing! Er wordt op Bonaire aan de weg gewerkt! Dat zou je toch niet zeggen als je hier al een week rondrijd... Of misschien waren de potholes nog niet diep genoeg en zijn ze die aan het bijgraven. Als een soort toeristische attractie.

Gelukkig kent Rincon een leuke bar, waar je onder het genot van een biertje kunt neerploffen. Beetje muziek, beetje stoba... wat wil je nog meer? The good life is a slow life...

Waar gaat dat heen...

Ken je dat? Dat je van te voren inpland wat je gaat doen? Een schema opstelt van eerst dit, dan dat en vervolgens zus.. Zodat je in elk geval weet wat je die ochtend, middag, dag of week gaat doen? Is erg handig, want dan sla je natuurlijk niks over. Iets wat ik in mijn werk dus ook doe. Handig! Op vakantie echter... daar schijnt dat toch anders te werken...
Je plant natuurlijk elke dag in wat je wilt gaan doen. Sommige plannen vallen echter al in duigen, nog voor de dag is begonnen, want je bedenkt je ineens dat er iets is wat nog veel leuker is! Nieuw Plan! Maar dan heb je nog het weer, de route en natuurlijk ben je ook nog eens met z'n tweeen!
On-Mo-Ge-Lijk om dan te plannen. Daarbij is het vakantie, dus loopt elk idee sowiso in de soep omdat je ineens, plotseling, spontaan dingen gaat doen.Anders dan gepland, anders dan gedacht, anders dan ... nou ja, gewoon dus vakantie.

Gisteren was zo'n dag. Na eerst een gepland ontbijt, het enige wat we tot nu toe eigenlijk steevast wel doen en het schrijven van een blog om ook jullie , in Nederland, the USofA (suc6 met Donald) New Zealand of waar dan ook, op de hoogte te houden van onze wearabouts ( wearabouts... ik voel me een soort atleet voor de dopingcontrole.. :) Was er dus het plan om deze keer richting de Noord te gaan. Je kent het wel; beetje kust, beetje Goto, beetje Rincon en her en der een biertje voor mij en een sapje voor Esther (vruchtensapje dan, hé niet dat rare middagsapje) Gewoon "a day in the life of the average Bonairian Tourist". Dat liep dus al compleet uit de hand nog voor we het pittoreske Kralendijk waren uitgereden.
Aangezien mijn haren aardig verwaaien in deze wind hadden we dus de avond van te voren besloten bij Corinne langs te gaan. Vroeger kreeg ze al model in dat melkboerenhondehaar, dus de kans dat ze er nu ook weer iets fraais uit zou weten te knippen leek ons logischerwijs aanwezig. Dus op naar de KapperT, in plaats van de westkust. Eenmaal kortgewiekt en zomers goedgeluimd weer op pad besloten we niet de westkust te pakken, maar de binnenlanden te gaan doorkruisen. Misschien ligt het aan ons transportvehicle, maar met zo'n heerlijke LaRo Disco lijkt elk alles op een begaanbaar pad... In plaats van de geasfalteerde kustroute werd het dus.. de weg naar Seroe Largoe. Die ook ooit eens was geasfalteerd, vermoedelijk in de tijd van de Romeinen, maar in elk geval in de tijd van voor 10-10-10, want daarna is er qua infrastructuur echt niet veel meer op het eiland gedaan. Gaten, potholes, verdwenen asfalt en hellingspercentages: de Disco maalt er niet om en dus was de beklimming van de bult no problem, zonder valpartijen boven, iets wat een beetje wielrenner gister niet kon zeggen!
Het uitzicht, dat had ik al eerder beschreven. Heerlijk! Vervolgens natuurlijk aan de Rinconzijde van de bult af, om door te cruisen naar Rincon, tenminste, dat was het plan.
Maar gezien ons "He, look! what's overthere" en de bijbehorende Shortterm Remembery Loss  "waar ging ik nog maar heen"werd de route op de kaminda Gurubu al snel weer onderbroken "Goatfarm" leek ons wel een passende detour. Als een soort padvinder achter de witte steentjes aan. Vandaar natuurlijk NIET omgedraaid maar de knoek verder in. Om uiteindelijk weer op de kaminda Gurubu uit te komen met het heldere idee "O. ja! We gingen naar Rincon!"
Al tourend over het asfalt, nog steeds potholes ontwijkend daalden we af naar beneden. Alwaar we ineens de ingeving kregen van "wauw, Indian Inscriptions! laten we daar heen gaan" om dus met een ruk aan het stuur van het asfalt af te rijden en de mundi van de Oostkust op te rijden. Nu is dat natuurlijk een parkoers wat de Disco zeer goed ligt, dus vrolijk brommend zwoegde ze over de rotsen, het koraal en de zandpaden langs de oostkust. Alhoewel, paden... regelmatig was er wel  wat fantasie nodig om het pad te ... "he! Golven ! laten we daar eens

heen rijden" .. te blijven volgen. Het zwartegeblakerde koraal, het witte zand en de rode aarde, van het ene landschap verzeil je in.. "Waar waren die Indian Inscritions ook al weer? " .. het andere. Een geweldig desolaat landschap! Na enig touren besef je dan wel dat Bonaire hier eigenlijk nog een natuurpark heeft.. "De vuurtoren, zie je de vuurtoren? Daar zijn we lang niet geweest" ..  dat weer een heel ander eiland laat zien.
Na al dat rondtouren in eerste versnelling, kruipend tussen de rotsen en het koraal, kom je dan uiteindelijk weer terug op de kaminda Lagoen. Helemaal rond, alleen vogels en ezels (vierpotige) en wat geiten kom je op de route tegen. maar al met al... Rincon hebben we nog niet gevonden. Schijnt ergens verderop nog te liggen...
"He, laten we daar morgen eens heen gaan"...

Een rustig dagje

Een heerlijk luie dag. Dat was het gisteren. In de ochtend een korte afspraak om het laatste zakelijke deel op Bonaire ook wat meer helderheid te geven. Denk dat we er wel uit gaan komen! Na de vakantie in Nederland verder uitwerken en zien wat allemaal kan. RHG PMO kan in elk geval weer verder  ;-)
Daarna... niks.. helemaal niks... ook wel eens erg aangenaam! Een creatieve rit naar Sorobon via de knoek: Achterlangs de kaya Nikiboko uit en een beetje rechts aanhouden... komt altijd wel ergens uit! Wat we me onderweg wel opviel is dat er veel minder plastic in de mundi hing. Of komt dat omdat er tegenwoordig meer vrachtwagens af en aan razen vanaf de breker en de diabaas pit? Man.. wat rijden die hard! Daar is de Dakar niks bij... vol gas door de mundi, misschien willen ze allemaal bij Jan de Rooij in het team? Maar het niet gebruiken van die kleine witte plastic zakjes schijnt toch wel positief te werken.
Na dit toeristische parkoers neergestreken bij Jibe, in de schaduw van de hangout bar met een gin n tonic, de vijf zat tenslotte ergens in de  klok :-) en dit schijnt preventief te werken tegen de muskieten. En daar heb ik al een paar avonden ruzie mee... Dus leek dit een goed passend medicijn.

(PM ik ben dus vannacht niet geprikt in armen, lijf of benen.. alleen in de voeten. Ik denk dus dat ik de dosering nog iets moet opvoeren voor een compleet effectief resultaat...)

Bij Jibe natuurlijk nog een duik genomen. Alhoewel.. duik... het water in gesjokt en ergens in het kniediepe water op de bodem gaan zitten op een plekje waar je nog wat koel water langs je heen voet stromen. Want duiken is in dat water niet aan te raden... Grootste nadeel is dan weer het hele fijne zand. Heerlijk als je op je stoeltje aan de waterkant zit, met je Gin n Tonic in de hand, voetjes door het zand... maar oh zo irritant als je op de bodem zit en het in elk deel van je zwembroek kruipt.. als je eenmaal opstaat heb je het gevoel een kilo zand mee te sjouwen en voelt het alsof je zwembroek als een volle luier ergens ter hoogte van je knieën zwerft. Probeer dan maar eens elegant en soepel het water uit te komen of je zwembroek leeg te scheppen.

De avond in alle rust doorgebracht. Eerst ons weer heerlijk laten verwennen met de kookkunsten van Mar, daarna ouderwets rustig languit op de porch. Enige wat dan nu nog mist zijn Chipper, Smoltz, Andruw and the crew met winning strikes, outs and hits.

Een heerlijk rustig dagje :-)

Herkenningen

Het leuke van bekende plekken bezoeken blijft natuurlijk de herkenning. In de eerste plaats het puur fysieke, het herkennen van plekken, locaties en markeringspunten. Van sommige dingen heb je het idee dat ze nooit veranderen. Daarom vergeet je misschien ook wel weer andere  plekken te bezoeken. Want ja, wat veranderd er nu aan Seroe Largoe, of aan de vuurtoren... Het blijft gewoon toch een geweldige scenery? Op de voorgrond de struiken met daarin een zenuwachtig wegschietende blaublauw, een iganua die je probeert in te schatten voor hij wegflitst in de knoek, daarachter de bijna  oneindige groengrauwe zee van cactussen, zand, her en der een stofwolk boven een pad in de kunuku die zich uitstrekt tot aan de langzaam aanrollende golven van de oceaan. Of het is toch gewoon weer die wit grijze toren met vale rode voet, die uitsteekt boven het witte koraal, met op de achtergrond de hard brekende golven op de koraalkust.In de golven een klein vissersbootje dat af en toe achter de brekers verdwijnt, om zich weer omhoog te vechten over de volgende golftop. Je wordt al zeeziek als je er naar kijkt... 

Tja... we zijn er nog niet geweest, het staat in je geheugen gegrift en zal zeker nog in het programma worden opgenomen.

De afgelopen dagen hebben meer in het teken gestaan van andere herkenningen. Mensen. Mensen waar je lange tijd mee hebt samengeleefd op een eiland ter grootte van een speldenknop in de Caraïbische zee. Het ophalen van oude herinneringen, van tijden die je samen hebt beleefd. Het weer leren kennen van elkaar, omdat je toch ook lang niet persoonlijk zo dicht bij elkaar bent geweest. Samen belevenissen doornemen die onder andere omstandigheden mogelijk samen waren beleefd, of die je op afstand nooit zo hebt meegekregen. Weer lachen, genieten, en ook vooruit kijken. Waar ligt je toekomst, waar gaan we heen. Lachende gezichten die bij jezelf ook een grijns op je gezicht toveren, overpeinzingen die je zelf nooit op die manier had beleefd of gezien.  

Vrienden: Je kunt toch niet zonder? 

Hi, I'm Dory...

Een simpel leven op een tropisch eiland. Daarvoor kom je toch naar Bonaire? Genieten van de tropische temperaturen. Genieten van vrienden, van al die andere mensen die vrolijk worden van dit mooie weer. Genieten van de zon, de zee, de omgeving.  Genieten van je werk, gewoon omdat je hier mag werken en weet dat je na je werk je weer mag onderdompelen in de geneugten van het eiland. Genieten van vrienden, kletsend boven een goed glas, vaak dan wel gevuld met water wat vaak beter smaakt dan de beste wijn. Genieten van de zonsopkomst, maar ook weer  van de zonsondergang, als de wolken uiteen wijken en de grote koperen ploert zich langzaam in de zee laat zakken. Als je goed luistert hoor je hem sissen met  een zachte kreet van "tsssssaaaaahhhh.... dat is lekker...". Dat soort dagen wil je toch elke dag meemaken? 

Gisteren was ook voor ons weer zo'n dag. Zonder het werk, dat dan weer wel. Met verschillende mooie mensen op verschillende mooie plaatsen al gesproken, gelachen en gefilosofeerd. Over wat was, wat komt en wat misschien had kunnen zijn. Waar ligt onze toekomst, wat is onze toekomst en hoe gaan we die zo gelukkig en goed mogelijk vinden? Voor sommigen is de toekomst nog ver weg, achter de horizon verscholen, onbekend maar zeker niet onbemind. We kijken er naar uit, een nieuw avontuur dat ons allen wacht. Voor anderen is dit avontuur meer vatbaar, niet verscholen achter een horizon maar tastbaar en aanwezig. Maar ook dan hopen we nog op verrassingen, kijken we uit naar wendingen in het pad, naar een onverwachte splitsing om toch nog weer een eigen keus te kunnen maken. 

Een heerlijke dag zoals bijna elke dag. Maar ook dan ligt er toch nog altijd aan het eind van de dag nog wel iets op de loer waarvan je wist dat het er aan ging komen, dat  je eigenlijk naar de achtergrond had verdrongen. Zodra de zon in de zee zakt, de schemering via de oostkant van het eiland komt opzetten... op dat moment besef je soms pas weer dat het ook die dag weer gaat komen. Alhoewel, onze eerste dag hier was er niks... en gekke is, je mist ze dan ook gewoon niet, die vermalijde muskieten!

Je hoort ze niet, ziet ze niet, hebt geen idee waar ze zich al die tijd hebben verstopt, maar ineens, als de schemering valt, zijn ze er. Soms ook iets eerder, verstopt in de schaduwen van een tafel waar je je benen onder steekt, In de badkamer, of gewoon in de schaduw van een boom. Maar ze zijn er! plotseling voel je iets jeuken, op je scheenbeen, op de bol van je voet en je beseft... ik ben e laat! Dat besef, en pas dan zie je ze ook. Zwevend door het licht, dansend op de lucht. Fijn gebouwde wezentjes met een slank lijf, lange poten die bij het landen gracieus doorbuigen alsof een balletdanser landt na een pirouette... Maar dan wel met een snuit met ingebouwde injectienaald, ter lengte van een drilboor, met een punt van diamant die overal doorheen snijdt. Stiekum en zachtjes landen, bloed opzuigen en dan weer weg, als een sluipschutter in de nacht, de schade aangericht voor je het door hebt. 

Dan begint  de jeuk. Waar ze allerhande sticks, trucs en methodes voor hebben verzonnen, maar die jeuk gaat nooit helemaal weg. De rode bulten, op je hakken, je benen en je armen, die al jeuken als je er naar kijkt. Waardoor ook weer jeuk ontstaat op de plekken die je niet ziet.. want als ze daar zijn wat je wel ziet zullen ze toch ook zeker daar zijn waar je het niet ziet? Want ze komen ook daar waar je ze niet verwacht... Jeukende bulten op plekken waar je een broek aanhad, waar je een shirt overheen droeg.. .Muskieten... Als je toch in het scheppingsverhaal zou geloven, zou je toch gaan denken dat God een raar soort humor heeft...

Maar hier denk je allemaal niet aan als je op een terras zit met een glas wijn en de zon achter Klein in de zee ziet zakken, als je uitkijkt over de blauwe baai van Lac uit de schaduw van een hut of als je de woeste natuur van de kunuku overziet vanaf Seroe Largoe. Dan denk je aan vrienden, mensen die je hebt gemist en zoek je in je geheugen naar verhalen "Hi, I'm Dory, I suffer from shortterm remembory loss" gaat dan ineens niet meer op. 

die visjes, die zijn toch te mooi om te vangen en op te eten..

Langzaam begint er wat kleur op onze bleke hollandse lijven te komen. Mwah...oke... we waren in Nederland natuurlijk al een paar keer buiten geweest, wat wezen zeilen en ook al eens met de sloep op het water geweest, maar zomer, dat hadden we nog niet echt gehad in La Hollanda.

Dat is dan natuurlijk wel het voordeel van Bonaire. Altijd relaxed 30 graden overdag, 's avonds 27 (soms ietsje meer, soms iets je minder) altijd wel iets van zon en altijd een verkoelende passaatwind, behalve in het hurricane seizoen.

Die kleur manifesteert zich dan aan het bruinrode deel van het spectrum. Natuurlijk waren we de eerste keer al vergeten ons in te smeren. Lekker bewolkt, heerlijke wind, wat vergeet je het dan al snel om even je factor 30 tevoorschijn te halen. Dat bedenk je dan halverwege een snorkeltocht in het koele blauwe water.. Dan begint het bruin dat je o zo graag wil hebben, al met het rood van “o, wat was ik onvoorzichtig”. Maar goed, bleek hollands ben je dan al niet meer.

Verder natuurlijk veel in de schaduw, want direct in de zon, daarvan weten we dat je verbrand. Wees gerust.. ook in de schaduw verbrand je.. maar na de eerste snorkeltocht hebben we natuurlijk al wel geleerd om weer te smeren, dus we weten ons in het zonnegeweld aardig staande te houden.

Wat ik an nog steeds moet leren is om ook alles goed in te smeren.. Schouders, benen, armen... alles netjes in een laagje factor 30. Maar mijn gezicht.. vergeten...

Gisteravond kon ik dus ook prima fungeren als boei. Je kent ze wel, langs de vaarroute: zo'n rode met van de witte strepen, die wat op en neer dobbert. Mijn rode kop, met de witte band van een zonnebril zou in het rijtje niet eens opvallen.. Gelukkig is Esther wat neutraler getint. Of zou ze gewoon meer doordacht smeren?

Gisteren zijn we in elk geval dus weer relaxed op pad geweest. Eerst snorkelen bij Andrea. Daar waar we vroeger de honden lieten zwemmen, waar ze vanuit het water de mundi invlogen achter de ezels en geiten aan. Dat lukt nu in elk geval niet meer, want de kustlijn is volledig dichtgebouwd. Het koraal is ook niet meer wat het ooit was. De eerste french angelfish gespot, een paar grote parrotfish... Nu was Andrea altijd al wat grauw, dus we gaan maar eens verderop kijken vandaag voor wat meer kleur in het koraal. Vanaf Andrea door naar “club” en lekker bijgekletst met Christien om vervolgens met een lunch bij Rum Runners de middag te eindigen bij de Hangout Bar. Esther voelde zich goed, dus na wat niks doen op het strand ook maar even het water in. Het blijft daar net voelen alsof je een badkuip instapt... Voor verkoeling hoef je er bijna niet het water in... het is een badkuip die continu ververst. Ook wel erg aangenaam als je je er aan overgeeft. Een rustige avond bij Jan en Mar op de porch tot besluit en alweer een dag omgevlogen. Nu nog even proberen te scheren... want anders wordt het een nog meerkleurig geheel...

Dit Eiland, dit klein stukje koraal in de Caraibische zee

Aankomen op Bonaire, de eerste hitte voelen als je het vliegtuig uitkomt. Die vorm van herkenning. Zo kom je in dit klimaat nog veel meer van die herkenningspunten tegen. Allemaal gericht op je zintuigen, die het onderbewuste er van duidelijk maakt “hé, je bent niet langer in Nederland, je bent in de Caraïbische tropen”

Naast de klamme warmte, is er natuurlijk de koelte. De verkoelende werking van de airco. De eerste avond voelt die aan als een koude deken. Je lichaam geniet ineens van een koudevlaag. Heerlijk koel het bed in. Maar naast temperaturen zijn er ook de geuren. De geur van het eiland, een stoffige, warme geur. Eigenlijk lastig te beschrijven als je die nog niet kent... stoffig, zoet, warm asfalt, zoute zee en droge lucht. Dit in tegenstelling tot de geur uit de airco, die is zwaar en vochtig.

Het voelt ook altijd klam. In de ac wat minder, maar zodra je uit je verkoelende zone komt, is het klam. Niet okselklam, maar je hele lijf voelt alsof er een klein zout laagje op ligt. Vooral vlak na het douchen, Ben je afgekoeld van die koude waterstraal, stap je er onder weg... BOEM... nat, klam zweet. Ook je ogen moeten gewoon weer wennen. Het is hollen of stilstaan. Donker, zwart in de nacht met blaffende honden, of helder zonaangelicht daglicht, schel en fel, met vogelgeluiden. Want ook die geluiden, een airco op de achtergrond, het ruizen van bladeren, het tikken van de nagels van een iguana op je dak, ook dat is Bonaire.

En als je dan een dag terug bent, dat alles één dag en een nacht hebt meegemaakt, dan voel je je weer thuis. Dan rij je door het stof naar Lac Cai, kijk je uit over de zee waar witte schuimkoppen boven een zee met duizenden kleuren blauw zich op de rotsen storten. Je kijkt over je flesje bright naar de witte stranden van klein Bonaire of je geniet van een broodje Tuna met de warme wind over je gezicht. Heerlijk, al die kleine dingen die je zo bekend voorkomen!

Maar, dit is een reisverslag! Hebben we dan helemaal niets noemenswaardig gedaan op dag twee en zijn we alleen maar aan het mijmeren geweest? Natuurlijk niet! Na het vroege ontwaken zijn we het eiland maar op gegaan. Als je dan om 0530 wakker bent en je gaat om 0900 op pad, heb je het idee al een dag achter je te hebben. Klopt ook wel... maar dat geldt niet voor de rest van het eiland, dat gewoon om 0800 / 0900 ontwaakt. Dus in alle rust even over de boulevard, genieten van het uitzicht. De nieuwbouw misstaat niet overal even erg, maar waarom de wegen niet een keer worden aangepakt? Het zijn eerder potholes die bij elkaar worden gehouden door asfalt, dan andersom.

Een van de dingen die je in deze temperatuur doet is natuurlijk zwemmen. Gewoon heerlijk in de blauwe zee onderdompelen. Daarvoor zijn we relaxed naar Bachelors beach gereden. Hier vind je, weliswaar minimaal maar toch nog, een klein stukje strand. Het zand dat je vroeger vond op Sunset of op Pink: zacht, fijn, helder wit zand dat heerlijk voelt tussen je vingers. Met op de vloedlijn heen en weer rollend versteend koraal en daarachter een blauwe zee. 30 meter naar buiten een dropoff met 15 meter onder je duikers. Parrotfishes, die herken ik nog, maar ook al die andere felgekleurde vissen die over de bodem heen en weer schieten.

Vandaar even naar omhoog, door Playa, de Kaya Grandi, langs de haven. Naar de plek waar het ooit allemaal begon, het oude Sunset Beach Hotel. Daar ligt nu een nieuw strand. Tenminste.. .een nieuwe vlakte met zand. Langs de vloedlijn alleen maar hard gesteente waar vroeger het fijne zand van Playa Lechi lag, de ingestorte stenen pier waar Esther ooit was begonnen met het geven van zwemles en voor mij... de lege vlakte van ooit Sunset beach.

Via Lac Cai besloten om toch maar te gaan lunchen bij the Hangout Bar. Wat een mooi gezicht blijft het om alle ezels in alle rust in de mundi te zien lopen. Sjok... sjok... even verstoord opkijken als je aan komt rijden met de auto om daarna stoïcijns verder te lopen. Als ze al op de weg staan doen ze ook geen stap harder. Eerder blijven ze stil staan, als om te zeggen “ mijn eiland, mijn mundi, rij jij maar om”.

Flamingo's kleuren ondertussen de mangrove her en der roze. Het grauwe water, de groene achtergrond met her en der een roze spikkeltje. Verderop , achter het groen, zie je dan een wolk van heel veel roze spikkeltjes... Zo van “we zijn er wel, maar doe geen moeite” Ook al zo onverstoorbaar zoals ze op een poot staan in het water, of langzaam met de kop omlaag dor het water lopen.

En dan ben je nog niet eens halverwege de dag en we moeten nog anderhalve week!

In de middag en avond maar wat gerust. Ondanks wilde plannen voor een moonlight party bij Jibe bleek dit toch iets te ver gegrepen voor een eerste dag. Esther heeft de warmte achter zich gelaten in de verkoeling van de airco, geprobeerd wat verloren slaap in te halen en wat bij te komen. Robert heeft zich maar eens op een boek gestort.. Wow.. dat klinkt bijna als vakantie...

Daar zijn we weer!

Daar zit je dan... om 0530 op je porch, klaarwakker... maar dat is dan ook naar Nederlandse tijd 1130.. en dat voor iemand die tot acht uur uitslapen al een uitdaging vindt...
Oftewel, inderdaad, we zitten weer eens een halve wereld verderop!

Het begon natuurlijk allemaal al veel eerder dit jaar. Eerst kwamen Jaap en Lineke langs, daarna Jan en Mar en vanaf daar begon het allemaal weer te kriebelen. J&L zijn weer terug op Aruba, met J&M is Bonaire elke keer weer een geweldig verhaal en een mooie herinnering. Een plek die blijft trekken, en waarvan we altijd nog vinden dat we er gewoon weer naar terug moeten, maar dan voor iets langer.  Dus in mei toch maar de tickets geboekt! Om ze een week later, na Esther haar ziekenhuisbezoek, weer af te boeken. Om ze dan, 6 week later, toch nog weer te boeken (tegen een lagere prijs.. lekker puh!)

Al met al betekende dat, dat we een lange hete zomer tegemoet zouden gaan. Iets, wat we in Nederland tot dat moment en, zo bleek later, tot het moment van vertrek hadden gemist. Een aantal weken op twee van onze meest favoriete eilanden. Deels “a trip down memory lane” natuurlijk, want dat blijft elk bezoek, maar ook weer genieten van iedereen op de eilanden, het klimaat, de omgeving... You just cant live without it.

Na de vrijdagmiddagwegaanopvakantieenhetkantoorgaadicht-borrel bij Niersman moest ik dus nog snel mijn koffers inpakken. Esther had dat al lang gedaan, die was al twee week bezig om alles ingepakt te krijgen, voorgenieten van het inpakken, twijfelen over jurkjes, zonnebrillen en accesoires. Nadat ik een set korte broeken en een handvol shirts derbij had gegooid, waren we dus vlot klaar voor vertrek. Een doordacht ingepakte koffer en één stuks handbagage met tabs, laptop en andere vage electronica ter vermaak tijdens de vlucht. Op naar Schiphol!

Danique had “vrijwillig” aangeboden om thuis te blijven als housesitter, hondeuitlaatster en algemeen caretaker. Wat ben je als ouder toch blij met zo een dochter. Temeer daar ze, door leeftijd en verworven rechten, ook een auto mag besturen: Ze was dus op zaterdagochtend ook nog eens ons designated driver to the airport. Iets na achten dus op pad, zodat Danique nog op tijd terug kon zijn voor haar werk en Esther op Schiphol nog tijd zou hebben om de tax free shops leeg te roven.

Nu vlieg ik nog regelmatig op europese vluchten... dus was ik vergeten hoe heerlijk traag het gaat als je eenmaal Europa uit gaat. Bij TUI in de rij... wachten. Gelukkig hebben ze daar de speedy checkin!! Dus wij de koffer erin... <MALFUNCTION> eeeehhh... nog eens... <MALFUNCTION> andere box... enfin... een vijftal minuten later stonden we, in plaats van bij de douane, weer achteraan in de rij, die er niet was toen we naar de incheckbalie liepen. Gelukkig ben ik een heel rustig en geduldig persoon, dus we hebben deze rij met veel plezier doorlopen. Om vervolgens als een speer door de douane te knallen. Pas in een scanner, foto van het gezicht, en door... daar stonden we in het walhalla van de taxfreeshops!

Maaaarrr... geen shopping experience zonder koffiee. Nu schijnen niet alle maatschappijen op tijd te vliegen.. en er was ene Mijnheer Erdogan die het nodig vond een coup te laten plaatsvinden en wat mensen af te laten schieten... dus stonden er rijen met voucherhoudende mensen tussen mij en mijn ozo gewenste kop bruin prut. Want ja, wachten ging natuurlijk wel van Esther haar shoppingtijd af! Gelukkig begreep zijn mij en had ze zelf ook wel wat behoefe aan het spul dat Nederland groot maakt, dus iets later zaten we te genieten van het uitzicht op schiphol: Allemaal mensen in verschillende houdingen op elke plek waar je maar kunt zitten, met op de achtergrond een hoop asfalt met her en der een vliegtuig.

Na wat rondsjokken over de taxfree (Gaaaaap... Geeeeeeuuuww.. Boring) en het toch wat uitgeven van geld aan geur en electronica mochten we aan boord. Soepel, vlotjes... en bam! On our way!

We hadden gehoopt en geboekt voor een extra seat, maar spijtig goenoeg was het vliegtuig nokvol. Naast ons dus een vrolijke antilliaanse gast van Aruba. Stil ventje, beetje timide... Totdat we een paar woorden wisselden en ik liet blijken ook wel drie woorden paiamentu te spreken... In no time wisten we alles over zijn mama, zijn trabou op Aruba, waar we wel en niet heen moesten, waren we bijgesproken over de laatste atrako en duizelde het mij van de dingen die ik nog niet had begrepen. Anyway: een goed begin. Na 9 uur aan het houten kont en een stijve rug te hebben gewerkt waren we dan eindelijk in approach. De blauwe zee, klein Bonaire, Kralendijk... en steeds lager en lager... thouchdown op Flamingo Airport en dan.. als die deur opengaat en je boven aan die trap staat... WHAAAOOOMMMM... de warmte, die vochtige lucht, de geuren... HONNEEEYYYY!! I'm HOOOOMMEEEEE!!!

Natuurlijk ging op de airport bijna alles goed. Even wat verkeerde koffers op de band maar daarna was het genieten van het weerzien met Jan en Mar. Een eerste Amstel. Naar het bekende huis om daar al direct Eña en Enrique te ontmoeten, die een dag later naar Peru zouden vliegen. Esther was afgemat van de lange dag, dus die lag, naar lokale tijd, op tijd in bed (In Nederlandse tijd nog ruim na haar designated bedtijd) Ik mocht nog even eruit, over de boulevard. Maar wat een stilte, wat een rust... was het wel echt zaterdag? Stil bij Havana, bij Karels, bij Cuba... maar wat blijft het toch genieten langs de boulevard!

Vandaag dus veel te vroeg wakker met een veel te lang verhaal... kijken of we dit schrijven weer een vakantielang volhouden!