Runnin' around in Speedo

JA! een dag overgeslagen... ik weet het! Schijnbaar ben ik een al een gewoonte geworden in een aantal huishoudens, een rustpunt in de dag, een momentje van overpeinzing of net degene die op het juiste moment een lach op je gezicht weet te toveren. Geen idee, maar excuus, mijn nederig excuus, voor het afwezig zijn van mijn korte stukje schrijven gisteren. 

Inmiddels zitten we dus alweer op de dinsdag. Nadat  we  ons tripje Rincon hadden gedaan, was er nog één ronde die op het programma stond: een rondje om de zuid. De andere kant van het eiland, waar  je ver kunt kijken over  de blauwe zee, en over de zoutpannen. Waar je overal de zoutbergen ziet liggen, witte  koppen die overal bovenuit steken. Die van afstand lijken op poedersneeuw, maar bij aanraking keihard zout zijn, met scherpe randen en punten. Een stukje natuur dat veel bedrijvigheid oplevert op Bonaire.

Natuurlijk hebben we op deze route ook weer een snorkelstop gemaakt en genoten van al het moois onderwater. Even langs "formerly known as" pink beach, waar de term pink tegenwoordig alleen nog verwijst naar de overvliegende flamingo's en de term beach hooguit verwijst naar het zand onder de waterlijn. Door langs de Casa van Joep en Ed en door langs de kitesurfers, die de blauwe lucht inkleuren met hun kites in alle kleuren en maten. Als een felgekleurde vlucht vogels klieven ze door de lucht, soms bijna synchroon, vaak alsof ze kriskras door elkaar vliegen. Een mooi gezicht om zoveel techniek op zo'n natuurlijke manier te zien bewegen.

Aan de Oostkust een stop gemaakt om ook ons merkteken eindelijk eens te plaatsen. Bonaire is al jaren ons eiland. We voelden ons hier jarenlang thuis, opgenomen en deel van het eiland. Al jaren volgen we het nieuws, verlangen we er regelmatig naar terug. Nu, op dit moment met de geschiedenis van dit jaar, hebben we een persoonlijke markering achtergelaten. En dat kan maar één ding betekenen: We will be back :-)

De zondag afgesloten met een geweldig uitzicht op de berg, met goede vrienden en een goed glas wijn. Heerlijk om mensen te horen en zien praten en lachen. De spontane glimlach die op een gezicht ontstaat na een uitspraak, de schaterlach die uitbreekt na een goed geplaatste opmerking. Daarnaast en daartussendoor gesprekken met iets meer lading, meningen, de openheid die je onder vrienden kunt hebben over gevoelige onderwerpen waar je over kunt discussiëren maar waar je elkaar in de waarde laat. Een mening is een mening, die je nuanceert, bespreekt en waarvan je elkaars inzichten respecteert en waarvan je mogelijk stukken overneemt. De mengeling van mensen, de ondergaande zon en de passaatwind... een heerlijke avond!

Maandag is natuurlijk ook altijd maandag... de dag is net iets

anders. Begin van de week, nieuwe 7 daagse  start. Voor ons het moment om Klein Bonaire eens te gaan verkennen. Wel in de ochtend, want ervaringen uit het verleden leert dat een middagje Klein wel eens erg rood kan aflopen.. Weliswaar is ons huidje na een week al redelijk tropical proof, maar de uitdaging van een hagelwit strand, een strakblauwe lucht met 32 graden en een grote koperen ploert gecombineerd met een nagenoeg schaduwloze plek leek ons toch iets te veel uitdaging voor ons. We komen tenslotte niet uit Engeland, waar stoplichtrood een cultuur ding is.  Ook hier zijn we dus weer willens en wetens het water ingedoken. Omdat ik van mening was dat ik toch een beetje mee moest doen met de alomheersende strandmode, had ik me voor de dag eens in een surfshort gehesen in plaats van mijn oude vertrouwde speedo. Intussen was ik er al wel achter dat het dragen van de speedo op veel locaties een unicum is... maar als gewoontedier kan en kon ik er nog steeds geen afscheid van nemen. Ik ben hierdoor in al mijn onschuld al beschuldigd van naaktloperij maar toch.. old habits last long.

Ook ben ik er daardoor nu achter wat het grote nadeel is van voornoemde surfshort. Inderdaad, er zit een handig broekzakje in zodat je je telefoon mee kan nemen in het water.
Ik heb een samsung, die is nu eenmaal waterdicht, dus voor mij is het echt handig... werk je met een Iphone, dan zou ik dit mogelijk eerder een onhandigheidje noemen. Maar dit terzijde.
Nee, het grootste nadeel vind ik wel dat ik dus nu als een soort wielrenner door het leven moet gaan. De melkflessen bij een speedo zijn non existing. Je hebt witte billen en een wit kruis, maar that is it. Maar bij een surfshort... Ik kijk nu omlaag en zie halfvol! vanaf de rand van mijn speedo *dit is echt wit* naar valk boven mijn knie: een nieuw wit landschap! Daar direct onder een rode band, alsof er een grensgebied is aangegeven en pas dan, iets boven de knie, het oude vertrouwde bruin. Ik ben een tricolere... maar dan in alle tinten witbruin...